D’r Korbmacher
Liäwi Leser, sage mir, luege us dem wisse Patriarchbart vun unserem Korbmacher nit ä paar knitzi Auge in d‘ Welt? Sin Beruf isch, wiä so vieli anderi, am Ussterwe. Dr. Korbmacher isch früeher in unsere Schwarzwalddörfer einer vun denne Handwerker gsi, der wiä dr Schnieder, d‘ Naieri oder dr Schuemacher im Kundehuus gschafft het. Ja, d‘ Kobmacher sin Mangelwar wore. Kai Wunder, denn d‘ Entlohnung isch denkbar mager gsi, so mager wiä Anno Duwak selli, wo dr Bolizeidiäner zuglich Milchmann un Totegräwer spiele hat mien. Wo dr Landrat ämol im ä Schwarzwalddorf Visitation abhalte he, het er au dr Bolizei gfroogt, ob er z’friede isch oder ob er über ebbs z‘ klage hätt. Treuherzig het dr Wälder, wo drheim ä Stall voll Burscht um dr Disch hocke g’het het, gsait: „Herr Landrat, dr Lohn isch saumäßig klein. Entweder uffbessere – oder meh Toti!
Jeder Hof het Körb in alle Arte un für alles möglich brucht. D‘ Buure henn d‘ Wiede für dr Eigebedarf am Bachrand pflanzt. I hab‘ ämol am ä Regedag im ä große Buurehof in dr Moos Unterschlupf gsuecht. In dr g’räumige Stub het dr Korbmacher gwerkelt. Er isch zwische alte Zaine un unter me Berg butze und ungschälte Wiede fascht vergrabe gsi. Dr Weg vum Dal in diä Einödhöf isch recht wit, un drum het er so derbnagelti Schueh, alos rechti Wallfahrtsbrettli, an dr Bein g’het. Er war also, mit aim Wort gsait, gut beschlage, wiä d‘ Roß. In sinnere Lederdasch het ‛r sin Handwerkszieg und r Buddl mit em Seelewärmer mitbrocht. In aller Herrgottsfrueh het ‛r ‛s Dagwerk angfange, un erscht bim Dunkelwere isch Fierowe botte wore. Wenn ihm s Glück hold gsi isch, in ainere Woch an drei vrschiedene Plätz schaffe z‘ kinne, het er awer au ‛s Bech g’het, sechsmol Krut un Speck z‘ vrwische. Daß aim deß mit dr Zit zuem Hals rusghängt isch, wundert aine nit. Vrständlig, daß d‘ Knecht un dr Korbmacher me uff dr Speck als uffs Krutt spaniert henn, was am Buur nit selli baßt het, wii er au liäwer dr Speck vrdruckt het als ‚‛s Krutt. So isch’s vorkumme, daß dr Buur am Disch gsait het: „Esse auf fescht Krutt, Krutt isch ‛s Bescht.“ Deß het awer sini Mischtgawelstudente nit reize kinne, un sie henn drno erscht recht noch em Speck glangt.
Wo dr Buur ihne druffhin ä unwilliger Blick zuegworfe het, het dr Korbmacher schinheilig gsait: „Mr welle am Buur s‘ Bescht losse.“ Es isch au vorkumme, daß im ä Kundehuus d‘ Büri vor em Uffdische schnell noch ä Schapf Wasser an d‘ Erdepfelsupp gechüttet het noch em Rezept – Mach Wasser dran – d‘ Litt welle gesse han! Dr Buure hets allemol ä Mordsspaß gmacht, wenn sie ihrem Korbmacher am Obend uff dr lang Heimweg „einer uffhänge“ henn kinne. Bim Epfelmoscht isch’s nit bliewe. Schnaps hets sin mien, Trappeschnaps oder Roßler, wegen em Buchweh. Schadefroh henn sie sich am andere Dag gfrait, wenn sie erfahre henn, daß ihr Opfer bi Nacht un Newel vum Weg abkumme un in ä Bach keit war, was hittigsdags au anderä Spätheimkehrer bassiere duet. An derlei nasse Angelegeheite het unser Korbmacher denkt, wiä seller Mann, dem ä Spatz ä Liäwesgab uff dr Augedeckel keie het losse. Mr mueß dankbar sin für alles!“
– D‘ alt Flamm –